Vakantie, iets wat synoniem staat voor vrijheid, zon, strand, zee, genieten van elkaar, zwemmen, laat naar bed, lekker eten en drinken. Helaas ligt dat iets anders met een gehandicapt kind. Het is niet onmogelijk, maar wel anders.

Max heeft het geluk dat ik zijn moeder ben en een enorme behoefte heb aan vakantie. Lange vakanties hebben niet mijn voorkeur, maar 3 keer per jaar naar de zon is wel echt mijn ding! En tja, een kind beperkt je daar niet in. Nee hoor, die gaat gewoon mee! Sebas vindt een week per jaar voldoende, en tja ook dat beperkt mij niet hoor, hup dan neem ik toch gewoon mijn moeder mee!

Toen Tygo geboren werd, namen we hem ook gelijk mee in dat ritme. Totdat ik in de zomer van 2013 met mijn familie naar Spanje ging. Ken je dat, een krijsend kind in een vliegtuig? Vaak bij het opstijgen? En dan weer bij de landing? Vaak flitst er van alles door je heen: ‘O nee hè? Moet dat nou? Jezus, zo gaat de vlucht wel heel lang duren…’

Nou ik kan jullie vertellen, als het jouw kind is gaat precies hetzelfde door je heen. Met als toevoeging: ‘Is er ergens een gat waar ik mijzelf en mijn kind in kan laten verdwijnen gedurende de vlucht?’ Ja, ik weet dat dit geen gedachte is die je hardop uitspreekt, maar ik kan je vertellen dat ik dit wel echt dacht. Vreselijk! En ja natuurlijk is het als eerste voor Tygo zelf verschrikkelijk, maar ik vond mijzelf ook best zielig 😊.

Enfin, het vliegtuig is niet de enige manier om op je vakantiebestemming te komen, dus hup, dan volgend jaar maar iets boeken wat met de auto te berijden is. Maar ja, ineens kom je tot de conclusie dat Tygo eigenlijk te groot is voor een regulier campingbedje, douchen toch echt het handigst is als hij in zijn douchestoel zit, zijn aangepaste stoel thuis toch echt het meeste comfort voor hem biedt. En om nou met een vrachtwagen een weekje naar zee te gaan lijkt ons nou ook niet echt comfortabel. Daarnaast is een zwembad, een restaurant of een speeltuin te lawaaierig voor hem. Dus waar kan je dan in godsnaam wel heen?

Waar vakantie tot dat moment een van de fijnste dingen in ons leven was en waar we echt naar uit keken, werd dat ineens in een heel ander daglicht geworpen. Nu moest er met verschillende zaken rekening gehouden worden.

En ja, er zijn inderdaad parken die volledig ingericht zijn voor de meer hulpbehoevenden. Alleen zijn wij nog niet zover om daar gebruik van te maken. Dat gaat vast wel komen, maar nu nog even niet. We zijn nu aan het fantaseren over een eigen huisje dichtbij zee, volledig ingericht op de beperkingen van Tygo, met een leuk centrum in de buurt, zodat er genoeg te doen is voor Max.

Zou dit ooit werkelijkheid gaan worden?