Elke ouder (en met name moeders) herkent vast wel dat gevoel als je voor het eerst gaat werken na je zwangerschapsverlof. Aan de ene kant blij dat je dagelijkse leven weer uit meer dan luiers, voedingen en slaapjes bestaat maar toch ook lastig om de zorg van jouw meest dierbare op deze wereld ineens te moeten gaan overlaten aan anderen.
Als je geluk hebt kun je de opvang regelen met familie maar meestal komt toch een kinderdagverblijf om de hoek kijken. Best gek om je kind te brengen naar mensen die je niet kent. Mijn familie vindt ook dat dit echt niet kan, dus proberen altijd met man en macht te organiseren dat opa en oma kunnen oppassen. Maar ja wij houden allemaal van kinderen en zijn we nu met 11 kleinkinderen. Best lastig om dat dan nog te organiseren.
Toen wij opvang voor Tygo moesten regelen zijn wij in contact gekomen met Roos. Vanaf dag 1 waren Tygo en het gezin van Roos (man en 2 dochters) aan elkaar verknocht. Telkens werd ik verblijd met foto’s of filmpjes van een schaterende Tygo, Tygo bij de geitjes, Tygo bij het konijn, Tygo op de schommel. Op een ochtend kreeg ik zelfs een berichtje dat haar dochter ’s ochtends al onder douche aan het zingen was: ‘Vandaag is Tygo dag, Tygo dag! (Deuntje Kusjesdag van K3)” Beter kun je het niet hebben toch?
Maar zoals ons leven in een rollercoaster belandde na de diagnose van Tygo, zo stond ook ineens haar oppasdag op de kop. Een oppaskind kan super leuk zijn maar een meervoudig gehandicapt oppas-kind is toch echt andere koek. Als ze dat van te voren had geweten had zij vast geen ja gezegd en wij waren vast al gelijk naar een medisch kinderdagverblijf gegaan.
De verantwoording wordt ineens vele malen groter. Een baby van 20 kilo is best zwaar. Communiceren wordt best lastig als hij niet praat. Een flesje geven is ook echt anders dan sondevoeding. Kortom, alle redenen om te accepteren dat we helaas afscheid zouden gaan nemen van Roos.
Wij waren al aan het nadenken hoe we het zouden oplossen als zij zou stoppen. Maar Roos wilde niks van dit alles weten:’Nee hoor Sas, wij houden van Tygo en ik ga niet stoppen omdat het nu misschien wat lastiger wordt. Ik ga het gewoon proberen! En ik zal het echt eerlijk zeggen als het te zwaar wordt.” Ik hoef je denk ik niet uit te leggen dat ik toen aardig wat tranen heb gelaten.
Inmiddels zijn we jaren verder en gaat Tygo naar speciaal onderwijs en helaas niet meer naar Roos.
Maar wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is dat hulp vaak uit een onverwachte hoek komt. Ondanks dat je om je heen hoort dat de wereld zo verhard is, mensen veel individualistischer worden, zijn er echt nog steeds mensen die er voor je zijn zonder daar zelf beter van te worden. Mensen die zelfs geen familie zijn. Maar gewoon omdat ze een goed hart hebben. Echt, ze bestaan. Zelfs nog in deze tijd. Die van ons heet Roos.
