Dit ken je vast wel, mensen (voornamelijk moeders want vaders hebben vaak geen idee…) die indruk willen maken met de prestaties van hun kind. Oké,  we zijn allemaal weleens trots op een prestatie maar om dat nou elke keer  te benoemen is echt heel irritant, believe me.

Misschien komt de irritatie ook wel door een stukje jaloezie aangezien Max, onze oudste, niet heel erg vooropliep in zijn ontwikkeling. Het klinkt namelijk niet echt heel stoer als je zegt: “mijn kind is nu 1 jaar en als hij zijn zin niet krijgt slaat hij zijn hoofd tegen onze plavuizen vloer en als we ergens anders zijn beukt hij tegen een muur, goed he?” Niet echt cool.

Nee, ik kon niet echt schermen met top prestaties. Maar wél met zijn humor en ondeugende hoofd, dat dan weer wel! En ach, wij maakten ons niet druk, kinderen gaan uiteindelijk allemaal eten, lopen en praten. Dachten wij toen nog heel optimistisch.

Max is dit gelukkig allemaal gaan doen, weliswaar in zijn eigen tempo, maar het is allemaal goed gekomen.

Tygo is een heel ander verhaal.

Eten: borstvoeding ging goed, de eerste paar maanden flesvoeding ging ook goed maar met de fruithap begonnen de problemen. Ik was soms 45 minuten bezig met het geven van een klein potje. Hij bleef wel vrolijk ondanks dat ik de neiging had na elke hap zijn mond dicht te houden zodat hij het zou doorslikken. Moedeloos werden wij ervan. Uiteindelijk maar aangelengd met water en via de fles gegeven. Dat ging toen nog wel.

Maar ook dit ging naar verloop van tijd steeds moeizamer, hij belandde 2x in het ziekenhuis omdat hij uitgedroogd was. We hebben toen de moeilijke beslissing genomen om een maagsonde te laten plaatsen zodat hij wel voldoende binnen zou krijgen. Inmiddels is hij volledig afhankelijk van sondevoeding. En de vooruitzichten zijn ook niet zo dat we daar verandering in verwachten. Dus door eten hebben we nu voorlopig (we blijven optimistisch) een streep gehaald.

Zelfstandig lopen: dit hebben we (ook voorlopig) doorgestreept. Tygo is nu wel zover dat hij transfers aan de hand kan doen, ook kan hij aan de hand traplopen en meters achter een rollator lopen. Los staan gaat helaas nog niet. Maar we blijven oefenen!

Praten: dit hebben we nu definitief doorgestreept. Daar hebben we heel wat tranen om gelaten. Gek toch dat je kind nooit mama, papa, kusje, of ik hou van jou kan zeggen, maar we zoeken nu naar andere manieren om te communiceren.

Het blijft apart om je te realiseren dat alles wat ooit voor ons zo vanzelfsprekend was en voor onze omgeving nog steeds is, nu ineens heel bijzonder is.

Maar man wat zullen wij opscheppen als Tygo ooit een keer een slokje drinkt, van een lepel eet, staat, loop of baba zegt. Dus mocht hij dat ooit gaan doen, dan berg je maar!