Ik zag ooit een filmpje over een jongen uit Amerika. Ik geloof dat hij het Down Syndroom had en hij kreeg een brief van Harvard dat hij was aangenomen. Ik zag zoveel vreugde en blijdschap in zijn ogen dat ik bijna moest huilen. Bijna ja, want zoals Saskia het al omschreef is zij de jankerd in onze familie.
Ik ben vroeger aardig wat getreiterd door mijn broers dat mijn traanbuizen uitgedroogd zijn! Maar ik hou heel veel van ze hoor 😛.
Dat filmpje raakte mij omdat ik direct moest denken aan Tygo. Mijn lieve lieve Tygo die een gevoelig snaartje heeft bij mij.
Toen mijn zus vertelde dat Tygo allerlei onderzoeken moest ondergaan omdat ze het gevoel had dat er “iets” niet klopte stond ik er eerlijk gezegd niet echt bij stil. Ik ging er blind vanuit dat er niets was. Max was ook niet zo’n snelle Harrie als baby. Noem het naïef, ontkenning whatever maar ik had me goed vergist. Tygo ontwikkelde zich toch niet helemaal naar verwachting.
We zijn nu velen jaren verder en ik als zusje en tante kan eerlijk en oprecht zeggen dat ik veel bewondering heb voor mijn zus, Sebas en natuurlijk Max. Onze familie vaart ook op liefde en loyaliteit en opgeven is geen optie.
Vaak zat heb ik mijn zus aan de telefoon gehad dat ze het even niet meer zag zitten. Maar we lossen het altijd op met humor. Als Tygo jarig is vraag ik altijd aan haar wat ik voor hem moet kopen. Ik krijg dan als antwoord: doe maar een chromosoom!
Ik weet het, wij hebben zwarte humor maar dat is wat wij doen. En er zijn ook mindere dagen natuurlijk. Spontane visite middagjes, verjaardagen en feestdagen is een heel geregel. En als mijn zus, mijn neefje en mijn zonnestraal van een zwager dan ontbreken is dat echt een gemis.
Wat ik voel als tante voor Tygo komt dichtbij het moedergevoel. Ik wil zoveel tegen hem zeggen en met hem doen maar is niet mogelijk. Als moeder heb je ook een natuurlijke bescherming instinct. Je wil je kinderen beschermen.
Wij gingen op een dag naar het Sonsbeek park waar Sas natuurlijk de auto parkeerde op een gehandicapten plek. Eenmaal uitgestapt kwam er direct een vrouw naar ons toe die zich ging bemoeien met onze parkeerplek. Ik telde even tot 5 en zei heel rustig ‘zij mag daar parkeren”. Kostte me veel energie omdat ik het eigenlijk op een hele andere toon en manier wilde zeggen. En uiteraard had ik veel meer woorden willen gebruiken.
Tygo was niet echt in een vrolijke bui (zoals heel veel kinderen soms zijn) maar omdat hij niet met woorden kan communiceren kwam er alleen veel geluid uit. We gingen ergens in een snob restaurantje zitten en ik voelde gewoon ogen staren. Ik vond dat vreselijk! Ik schaamde me niet voor Tygo maar ik wil gewoon een grote beschermlaag over hem heen gooien zodat mensen niet op een bepaalde manier kijken. Het klinkt heel dramatisch maar dat is wat ik voel. Ik wil gewoon geen negativiteit bij hem in de buurt. En dan ben ik nog maar een tante….kan me niet voorstellen hoe mijn zus dit doet.
Tygo heeft echt een speciaal plekje in mijn hart. Ik hoop echt dat hij beseft hoeveel wij allemaal van hem houden. Maar als ik hem soms zie lachen denk ik wel dat hij dit voelt.
Because you are amazing, just the way you are.
Tante Anniek
