Jullie kennen vast wel de Sopranos of The Godfather films. Qua dynamiek lijken deze films wel wat op mijn familie. Ik zal nooit de eerste keer vergeten dat Sebas meeging. Altijd spannend zo’n introductie, toch? Nou, in mijn familie helemaal…. ” Zo, dus jij bent de nieuwe vriend van Sas? Heeft ze al verteld dat ze bindingsangst heeft? Na twee jaar gooit ze je eruit dus geniet er maar goed van!” Wel met een vriendelijk schouderklopje en veel gelach, dat dan weer wel. Fijn broers, dank jullie wel.
Op mijn vraag wat Sebas van deze eerste keer vond kreeg ik als antwoord: “tja, huh, ze zijn wel allemaal grappig en aardig maar soms lijkt het wel of jullie allemaal ruzie hebben, iedereen praat heel hard. Iedereen heeft een mening. De muziek…. echt Sas, die stond best hard. En ‘t eten, volgens mij genoeg voor een heel weeshuis. En is het normaal dat jullie in de woonkamer dansen? Het was toch geen feestje?”
Het is wel waar dat we met z’n allen best luidruchtig zijn. En een eigen mening hebben. En deze graag willen uiten. Gevraagd en ongevraagd. Niet altijd fijn voor aanhang zeg maar. Zij mogen daar namelijk geen mening over hebben.
Als ik bijvoorbeeld ruzie heb met mijn broer, dan hangt binnen een kwartier mijn zus aan de telefoon, vijf minuten later mijn vader, mijn schoonzus heeft al geappt en ga zo maar door. Er wordt nog net geen interventie in het leven geroepen. Wel is het zo dat binnen het uur mijn broer en ik weer aan de telefoon hangen om sorry te zeggen en dat we van elkaar houden. Dat dan weer wel.
Dus je kunt je voorstellen hoe het ging toen wij de diagnose van Tygo moesten vertellen. Veel tranen, veel vragen, veel verdriet, veel ongeloof. Mijn vader belde mij de volgende dag.
Pa: “Sas, ik heb zo slecht geslapen. Ik vroeg me af hoe het met Tygo moet als wij er allemaal niet meer zijn. We worden ook ouder hè Sas.”
Ik (al rijdend op de dijk, vechtend tegen mijn tranen): ”Huh, dank je pa, nog een probleem erbij. Daar hebben wij nog helemaal niet over nagedacht”. (fijn, familie die gedachtes zo lekker ongevraagd willen delen).
Pa: “Omdat ik niet meer kon slapen had ik tijd genoeg om na te denken en ik heb de oplossing! Tygo heeft zoveel neven en nichten, die gaan wel voor hem zorgen. Ze zullen Max overal bij steunen. Echt Sas, ik weet het zeker!”
Ik (strijd verloren tegen de tranen, dus inmiddels huilend achter het stuur): “Hahaha, dat is lief papa maar zo simpel is het niet hoor.”
Pa: “Jawel Sas, zo simpel is het wel. Inmiddels hebben we wel bewezen dat wij er altijd voor elkaar zijn toch? Dus nu ook! Maak je geen zorgen schat, het komt goed. Ik hou van je.”
Ik (inmiddels gestopt met rijden aangezien ik door dat tranendal niks meer zag): “Ok pa, als jij het zegt. Ik hou ook van jou.”
En weet je wat nu echt het mooiste van alles is? Deze vraag kwam ook op bij Max (toen 11 jaar oud). Zo, die kwam wel even binnen… Ik heb toen geantwoord dat wij er samen echt voor zorgen dat het goed geregeld wordt. Maar hoe weten we nog niet precies. Ik heb maar niet de oplossing van mijn vader verteld. Op dat moment voldoende voor Max.
Tot hij een week daarna in bed lag en tegen mij zei: “Mama, weet je nog dat ik mij zorgen maakte over hoe het moet met Tygo als papa en jij er niet meer zijn? Nou, ik heb even met mijn neven en nichten gesproken (toen de leeftijd variërend van 6-13) en ze hebben gezegd dat ze een schema gaan maken en om de beurt bij mij komen om te helpen. Tygo kan dan gewoon thuis blijven wonen. We moeten wel even kijken wie ook echt bij ons komt wonen want dat hangt af of ze dan getrouwd zijn en kinderen hebben. Maar dat zien we dan wel. Dus mam, jullie hoeven je hierover geen zorgen meer te maken, het komt allemaal goed.” Welterusten.
Love my family 💓
