Ik heb altijd geloofd dat het leven bestaat uit dingen die je overkomen (daar heb je geen invloed op) en keuzes maken (die bepaal je zelf). Dingen die je overkomen, daar kan je gewoon niks aan doen. Die moet je accepteren, een plek geven, loslaten en doorgaan. Die vind ik persoonlijk het makkelijkste want daar kan ik gewoon niks aan veranderen. Dus zonde van mijn tijd om daar in te blijven hangen.
Maar keuzes maken, dat is iets wat je ALTIJD kunt doen alhoewel het soms wel echt lastig kan zijn. Zelfs in een restaurant heb ik daar al problemen mee. Als er een verrassingsmenu besteld kan worden, dan ga ik daarvoor. Hoef ik namelijk niet te kiezen J. En als ik dan toch zelf een gerecht kies, ben ik zo’n irritante mee-eter die van iedereen een hapje wil. Tot grote ergernis van mijn zus.
Manlief beschuldigt mij er ook altijd van dat ik overal bij wil zijn, want ja Sasje zal eens iets missen. En stiekem heeft hij helaas gelijk. Ik vind zoveel dingen leuk dat ik ook echt moeilijk nee kan zeggen. Festival? Leuk! Ergens borrelen? Gezellig! Etentje? Lekker! Pokeren? Yeah! Hangen op de bank met mijn familie? Heerlijk! Sauna? Relaxed! En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ondanks de moeilijkheid soms in keuzes, geloofde ik er heilig in dat als je echt in je hart kijkt, je altijd weet wat je moet kiezen.
Maar wat nou als jou deze vraag gesteld wordt: “Waar willen jullie de focus opleggen? Op Fysiotherapie of Logopedie?” Met andere woorden: ‘Willen jullie dat Tygo gaat kruipen/ lopen of gaat praten/eten?”
Als je bedenkt een gezin te stichten denk je er niet over na dat jou ooit deze vraag gesteld zou gaan worden. Daar heb je geen handboeken voor en met google kom je ook niet veel verder. Nee dit vergt veel praten met manlief en therapeuten om uiteindelijk de juiste keuze te maken. Tygo was inmiddels 1,5 jaar, dronk steeds minder en bewoog niet bijster veel dus er moest wel wat aan therapie opgezet gaan worden.
Weer genoeg gespreksstof voor thuis op de bank. En natuurlijk met de nodige discussies. Hij wilde graag de focus leggen op fysiotherapie (praktisch handiger) en ik wilde graag de focus leggen op logopedie (communicatie is het belangrijkste, toch?). Ik kan je vertellen dat het niet altijd hele gezellig gesprekken waren en dan druk ik mijzelf nog zacht uit. Kortom, we kwamen er gewoon ook niet uit. Dat was voor mij het eerst in mijn leven dat ik besefte dat sommige keuzes echt onmogelijk zijn.
Ineens moest ik ook denken aan mensen om mij heen die mij weleens vertelde dat ze gewoon echt geen keuzes konden maken in bepaalde situaties. Ik hoor mijzelf nog zeggen dat geen keuze maken ook een keuze is en nog meer blabla gezeur. Oooo wat erg dacht ik toen! Nu begreep ik dat hulpeloze gevoel namelijk pas echt. Vreselijk…
Maar ondanks dit besef moesten we natuurlijk toch wel iets beslissen (kijk, toch een keuze maken J) en uiteindelijk hebben we met de therapeuten een plan opgesteld waarbij logopedie en fysiotherapie wel naast elkaar opgezet ging worden. Dit vergde ook wel de nodige inspanningen van ons thuis maar ach ik was inmiddels gestopt met werken, dus tijd zat! Alles voor ons kind.
Dachten wij toen nog heel optimistisch.
