“Hoe was je zwangerschap?” “Hoe was de bevalling?” “Zijn er bepaalde afwijkingen bekend binnen jullie familie?”
Vragen die wij soms wel 5x bij één afspraak moesten beantwoorden. En ik overdrijf echt niet. Op een gegeven moment heb ik gezegd (met mijn liefste glimlach) dat ik niets meer beantwoord. Check eerst maar de computer voor je iets vraagt aangezien ik iedereen toch echt steeds iets zie intikken: zei ik lichtelijk geïrriteerd.
Serieus, efficiency in het ziekenhuis is echt ver te zoeken. Nu is wachten altijd al vreselijk irritant, maar wachten met een kind is nog vele malen erger kan ik je vertellen. En nog erger is een kind dat je niet stil kunt houden met een speeltje (aangezien hij dit niet kan pakken), wat gek wordt van geluiden (bij Tygo komt alles 10x zo hard binnen) en alleen maar gilt (hij kan niet praten). En dan nog maar niet te spreken over de begripvolle (NOT) blikken van mensen om je heen…
Als je dan eindelijk aan de beurt bent, ontplof je toch als je WEER dezelfde vragen krijgt? Of ligt dat nou aan mij?
Dus Sebas en ik waren blij toen alle onderzoeken erop zaten. De nul-meting was een feit. Gelukkig. Fijn. Alles goed gegaan. Geen complicaties. Dus. Tja… en nu….? Hopelijk hebben ze niks raars gevonden. Of krijgen we nu te horen wanneer Tygo normaal gaat eten? Of normaal gaat drinken? Of ooit gaat praten? Of gaat kruipen? Een plan wat we moeten doen om ervoor te zorgen dat hij zich zo goed mogelijk ontwikkelt?
De praktijk was iets anders. We kregen wel te horen dat er niets alarmerends was gevonden. Wel een oogafwijking (ach, mijn halve familie draagt een bril, inclusief moi, dus niks bijzonders), gaatje in zijn hart (komt vaker voor, groeit vaak vanzelf dicht) en wat kleinere hersenen (komt ook vaker voor, hoeft geen gevolgen te hebben). Maar niks bijzonders, gewoon jaarlijks laten controleren. En dat was het. Geen uitgesproken verwachtingen, geen plannen.
En daar zaten we weer in de auto terug naar huis. Natuurlijk opgelucht en blij dat er niks vreemds gevonden was maar tegelijkertijd toch ook wel teleurgesteld omdat men ons ècht NIKS kon vertellen over zijn toekomstverwachtingen.
Uiteindelijk zei ik: “weet je schat, we kunnen het ook omdraaien. Er is geen dokter die tegen ons zegt dat Tygo nooit zal praten of nooit gaat lopen. Dus, zullen wij er vanaf nu maar gewoon vanuit gaan dat hij dat echt wel gaat doen, alleen wat later? We zoeken zelf naar de beste therapieën en behandelingen en dan komt het vast goed!”
Dat bleek echter makkelijker gezegd dan gedaan….
